Maria Konopnicka 

        Urodziła się 23 maja 1842 roku w Suwałkach, jako córka Józefa Wasiłowskiego i Scholastyki z Turskich. We wrześniu 1849 roku rodzina sprowadziła się do Kalisza, gdzie przyszła poetka spędziła dzieciństwo i młodość. W latach 1855 - 1856 uczyła się na pensji sakramentek w Warszawie. Tam poznała Elizę Pawłowską, późniejszą Orzeszkową. We wrześniu 1862 roku wyszła za mąż za ziemianina, Jarosława Konopnickiego. Zaraz po ślubie wyjechała z Kalisza na stałe, zamieszkując w Bronowie, a potem w Gusinie na terenie ówczesnej guberni kaliskiej. Wychowywała 6 dzieci, utrzymując się z dochodów niewielkiego dzierżawionego folwarku.

W 1870 roku zadebiutowała na łamach "Kaliszanina" wierszem "W zimowy poranek". Przychylne przyjęcie cyklu poetyckiego "W górach", opublikowanego w "Tygodniku Ilustrowanym" w 1876 r. zadecydowało o poświęceniu się literaturze i osiedleniu wraz z dziećmi w Warszawie, gdzie mieszkała do 1890 roku. Od 1882 przebywała w kilku krajach Europy Zachodniej m.in. Austrii, we Włoszech czy Czechach, pobyt za granicą znalazł odzwierciedlenie w twórczości poetki m.in. poemat Pan Balcer w Brazylii, czy cykl wierszy poświęcony włoskim klimatom.  Współpracowała też  z prasą krajową, zrzeszeniami polskimi na obczyźnie, Macierzą Szkolną, komitetami pomocy dla wywłaszczonej ludności Górnego Śląska i Wielkopolski, a także współorganizowała międzynarodowy protest przeciwko prześladowaniu dzieci polskich we Wrześni (1901-1902). W 1905-1907 przebywała w Warszawie, organizowała pomoc dla uwięzionych przez władze carskie i ich rodzin. Wyrazem  protestu pisarki przeciw polityce germanizacyjnej było ogłoszenie w 1908 roku "Roty". Wiersz zdobył niezwykłą popularność, Feliks Nowowiejski napisał muzykę. Pieśń  zyskała popularność od czasu obchodu rocznicy grunwaldzkiej w 1910 roku (w roku 1927r. pretendowała do miana hymnu państwowego).

                                        

Maria Konopnicka zdobyła sobie wśród współczesnych pozycję liczącej się poetki. Z powodzeniem jednak uprawiała też prozę nowelistyczną i beletryzowany reportaż. Tworzyła opowiadania o rozwiniętej fabule i rozbudowanych opisach środowisk. Pisała również dla dzieci, utwory "O krasnoludkach i sierotce Marysi", "O Janku Wędrowniczku" i "Na jagody", czy zbiorem wierszy Co słonko widziało, wędrując po niebie -  zdobyła sobie trwałą pozycję wśród twórców literatury dla dzieci.

W roku 1903 Maria Konopnicka otrzymała w darze narodowym dworek w Żarnowcu pod Krosnem, stąd odbywała podróże zagraniczne do Włoch, Niemiec, Austrii czy Szwajcarii. 8 08 października 1910 roku poetka zmarła we Lwowie i tam została pochowana na cmentarzu Łyczakowskim.  Popiersie nagrobne wykonała Luna Drexlerówna, na cokole wyryto fragment wiersza Konopnickiej Na cmentarzu:

...Proście wy Boga o takie mogiły,
Które łez nie chcą, ni skarg, ni żałości,
Lecz dają sercom moc czynu, zdrój siły               
Na dzień przyszłości...   

 13 grudnia tego samego roku w teatrze kaliskim odbył się wieczór literacki poświęcony poetce związanej przez szereg lat z Kaliszem. Odczyt o jej twórczości wygłosiła  Maria Dąbrowska.

W swojej twórczości Maria Konopnicka nawiązywała do poezji ludowej, a także do romantyzmu i tradycji biblijnej oraz symbolizmu i parnasizmu, np. w Z mojej Biblii (seria IV Poezji, 1896), w zbiorach Linie i dźwięki (1897), Italia (1901), Nowe pieśni (1905), Głosy ciszy (1906). Również liczne wiersze dydaktyczne, jak Śpiewnik historyczny (1904), Ludziom i chwilom (1905). Epickie poematy Przez głębinę (1907) i Pan Balcer w Brazylii (1910).
Opublikowała zbiory opowiadań realistyczno-psychologicznych: Cztery nowele (1888), Moi znajomi (1890), Na drodze (1893), Ludzie i rzeczy (1898), Na normandzkim brzegu (1904). Szkice reportażowe Za kratą (1886), Obrazki więzienne (1887-1888). Popularne do dziś utwory dla dzieci: O krasnoludkach i sierotce Marysi (1896), O Janku Wędrowniczku (1893), Na jagody (1903).
Dzieła krytyczne i eseistyka literacka opublikowane zostały, w wyborze w tomach: Portrety piórem (1898), Mickiewicz, jego życie i duch (1899), Trzy studia (1902), Szkice (1905). Także m.in.: Poezje (tom 1-8 i tom 10, 1916, 1925), Pisma wybrane (tom 1-7, 1951-1952), Nowele (tom 1-3, 1962), Publicystyka literacka i społeczna (1968).                           

Twórczość Marii Konopnickiej znalazła trwałe miejsce w literaturze polskiej. W 1958 roku utworzono towarzystwo im. Marii Konopnickiej, którego koło terenowe istnieje od 1961 roku w Kaliszu.

Maria Konopnicka związana była również z Dąbrową Górniczą. Przyjeżdżała tu w odwiedziny do swojej córki Zofii, która była żoną inżyniera Bronisława Królikowskiego. Państwo Królikowscy mieszkali w Dąbrowie Górniczej przez 12 lat, do maja 1902 roku. Atmosfera przemysłowego miasta, jakim w na początku XX w. była Dąbrowa Górnicza, zrobiła duże wrażenie na pisarce, dlatego ślady jej bytności w naszym mieście możemy odnaleźć w jej twórczości. W noweli Dym, akcja toczy się w hucie  (obecna Huta Bankowa), a szkic literacki - Hanysek – poświęcony jest niedoli  ubogich i bezdomnych dzieci z robotniczych dzielnic miasta.

Przebywając w Dąbrowie Górniczej Maria Konopnicka spotykała się również z mieszkańcami wygłaszając wykłady w gmachu Resursy Obywatelskiej, który został wzniesiony w 1895 roku na zamkniętym obszarze kopalnianym.

W oparciu o www.infokalisz.internetdsl.pl

Symbole szkoły

LOGO

W szkole funkcjonowało logo, którego pomysłodawczynią była pani Jadwiga Krawiec. Przedstawiało on otwartą księgę na tle słońca, przesłoniętego częściowo kominami, charakteryzującymi okoliczny, przemysłowy krajobraz. Na lewej karcie księgi widniał klucz wiolinowy, a na prawej cytat z Roty Marii Konopnickiej: Nie rzucim ziemi …W dolnej części symbolu znajdowały się liście dębu i żołędzie nawiązujące do herbu Dąbrowy Górniczej.

Logo używane od czerwca 2010r.

Nowe logo używane na dyplomach oraz innych dokumentach sygnowanych przez Szkołę Podstawową nr 26 od czerwca 2010r. Autorem projektu jest pan dyrektor mgr Józef Marzec.

Sztandar szkoły

       20 października 1989r. w 70 rocznicę istnienia szkoły nadano jej sztandar.   Sztandar ufundowały zakłady pracy wspierające szkołę, rodzice, młodzież i „przyjaciele  szkoły”.  Koszt wyniósł 127 tys. złotych. Drzewiec wykonała Huta Dzierżyński (obecnie  Huta Bankowa). Sztandar wyhaftowano w Pracowni Haftu Artystycznego Henryka Kledzika w Poznaniu.  Na uroczystość nadania  szkole sztandaru przybyli przedstawiciele władz oświatowych: wojewódzkich  i miejskich, przedstawiciele zakładów wspierających szkołę, fundatorów, delegacje z pocztami sztandarowymi z zaprzyjaźnionych szkół: Szkoły Podstawowej nr 27 i 28, młodzież naszej szkoły i „przyjaciele szkoły”. Po odczytaniu aktu przyznania szkole prawa do posiadania sztandaru, przez ówczesną panią dyrektor mgr Czesławę Wasilewską, zgodnie z ceremoniałem w drzewiec sztandaru wbito gwoździe, dokonali tego zaproszeni goście, fundatorzy sztandaru i ich przedstawiciele:       

Fundatorzy sztandaru:

1. Zarząd Gminnej Spółdzielni Samopomoc Chłopska,

2. Bank Spółdzielczy Dąbrowa Górnicza,                                             

3. Ochotnicza Straż Pożarna w Łośniu,                                             

4. Koło Gospodyń Wiejskich w Łośniu, 

5. Huta Szkła Okiennego w Ząbkowicach,     

6. Zarząd KOSM Dąbrowa Górnicza,                                                      

7. Zakłady Tworzyw Sztucznych ERG w Ząbkowicach, 

8. Okręgowa Spółdzielnia Mleczarska w Sosnowcu,  

9. Zakłady Koksownicze Przyjaźń  Dąbrowie Górniczej,  

10. Zarząd Kółek Rolniczych w Dąbrowie Górniczej,                            

11. KWK Czerwone Zagłębie w Sosnowcu.

 

                                     

Poczet sztandarowy składający się z przedstawicieli klasy VII - VIII bierze udział w uroczystościach państwowych organizowanych na terenie szkoły oraz reprezentuje szkołę na zewnątrz np. podczas miejskich obchodów Święta Niepodległości (11 listopada). Sztandar eksponowany jest w szklanej gablocie, wiszącej na korytarzu szkolnym obok tablicy pamiątkowej poświęconej patronce szkoły Marii Konopnickiej .

Informacje zaczerpnięto z publikacji:  Historia szkoły w Łośniu. Wydana z okazji 80-lecia 1919-1999. Opracowana przez panią Aldonę Tomzik